فهرست مطالب

علوم پزشکی رازی - سال شانزدهم شماره 7 (پیاپی 64، مهر 1388)

مجله علوم پزشکی رازی
سال شانزدهم شماره 7 (پیاپی 64، مهر 1388)

  • تاریخ انتشار: 1388/07/11
  • تعداد عناوین: 8
|
  • علی اکبر شرفی، کریم خوش گرد، علیرضا نیکوفر صفحه 7
    زمینه و هدف
    افزایش میزان مرگ و میر ناشی از سرطان پروستات مبین روند رشد این بیماری است؛ به طوری که سرطان پروستات دومین سرطان شایع بعد از سرطان ریه در مردان به شمار می رود. در پرتودرمانی سرطان پروستات، استفاده از روش های جدید در درمان موثر این بیماری نقش بسزایی داشته و باعث کاهش پرتوگیری بافت های سالم مجاور خواهد شد.
    در حال حاضر در اکثر مراکز درمانی کشور، برای درمان سرطان پروستات از دستگا60 Co- (کبالت 60) با طراحی درمان دو بعدی استفاده می شود، که بررسی و تایید دوز رسیده به اندام بحرانی نظیر مثانه و رکتوم جهت جلوگیری از اثرات جانبی، ضروری می باشد؛ لذا در این بررسی، میزان دوز جذبی این اندام ها در پرتودرمانی سرطان پروستات اندازه گیری شد.
    روش بررسی
    در این مطالعه تجربی، دوز رسیده به رکتوم و مثانه را در روش طراحی درمان دو بعدی در درمان سرطان پروستات بر روی فنتوم انسان گونه معادل بافت، با استفاده از دوزیمترهای TLD-100 اندازه گیری و با مقادیر محاسبه شده در طراحی، با استفاده از آزمون آماری T- test مقایسه شد. با استفاده از آزمونOne-sample Kolmogorov-Smirnov توزیع داده ها بررسی شد. نتایج با استفاده از نرم افزار آماریSPSS V.15 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
    یافته ها
    در این اندازه گیری مقدار دوز جذبی مثانه cGy 9/14± 8/236 و رکتوم cGy 5/17 ±3/257 به دست آمد. نتایج نشان می دهد که مقادیر دوز جذبی مثانه و رکتوم در اندازه گیری مستقیم در فنتوم، به طور معنی داری (05/0p-value <) بزرگ تر از مقادیر محاسبه شده دوز (مثانه cGy 2/2±4/162و رکتوم cGy 4/2±9/158) توسط نرم افزار طراحی درمان می باشد.
    نتیجه گیری
    همان طور که یافته ها نشان می دهند، مقادیر دوز جذبی در مثانه و رکتوم نسبت به آنچه که توسط نرم افزار محاسبه می شوند، بزرگ تر است. در عمل، از آنجایی که در طراحی درمان دو بعدی فقط از یک برش CT-Scan جهت نقشه کشی استفاده می شود- در حالی که ناهمگنی های بافتی در بدن به صورت سه بعدی می باشند- لذا حجم هدف و نیز حجم اندام های در معرض خطر، به صورت تقریبی و غیر دقیق مورد محاسبه قرار گرفته که نهایتا موجب ایجاد خطا در محاسبه دوز جذبی بافت های مورد نظر می شود. همچنین اثرات مربوط به پراکندگی ناشی از این ناهمگونی ها به این خطا اضافه می شود.
    بنابراین در طراحی درمان دوبعدی سرطان پروستات توجه به این نکته که دوز جذبی رکتوم و مثانه از مقادیر محاسبه شده برای آن ها توسط نرم افزار، به طور قابل ملاحظه ای بیشتر می باشد، ضروری است.
    کلیدواژگان: پرتودرمانی، سرطان پروستات، ترمولومینسانس دوزیمتری، دوز جذبی مثانه و رکتوم
  • نادر تاجیک، محمد جعفری، محمدرضا نصیری، طاهره موسوی، پریسا فرنیا، علیرضا سالک مقدم صفحه 14
    زمینه و هدف
    ابتلاء به بیماری سل علاوه بر مواجهه با مایکوباکتریوم توبرکولوزیس (Mycobacterium tuberculosis-MTB)، تحت تاثیر عوامل محیطی و ژنتیکی میزبان بوده و تنها کمتر از 10% آلوده شدگان علائم بالینی بیماری را بروز می دهند. متابولیسم ویتامین D سبب فعال شدن ماکروفاژها گردیده و از تکثیر درون سلولی مایکوباکتریوم جلوگیری می کند. این روند می تواند تحت تاثیر پلی مورفیسم های شایع ژن پذیرنده ویتامین D (Vitamin D Receptor –VDR) قرار گیرد. در این مطالعه اثر تغییرات ژنتیکی VDR در ابتلاء به بیماری سل ریوی مورد بررسی قرار گرفته است.
    روش بررسی
    این مطالعه به صورت Case-control در جمعیت ایرانی انجام شده است. در این بررسی، اثر 4 پلی مورفیسم شایع ژن پذیرنده ویتامین D (این پلی مورفیسم ها بر مبنای اثر آنزیم های محدودگری که آن ها را شناسایی می کنند، نامگذاری شده اند و عبارتند از: FokI (F/f)، BsmI (B/b)، TaqI (T/t) و ApaI (A/a)) در 96 بیمار مبتلا به سل ریوی و 122 فرد سالم در گروه کنترل مورد مطالعه قرار گرفت. در این مطالعه از یک تکنیک PCR-SSP (Polymerase Chain Reaction with Sequence-Specific Primers) اصلاح شده توسط آزمایشگاه ما برای تشخیص پلی مورفیسم های این ژن استفاده گردید. جهت مقایسه بین مبتلایان به سل ریوی و افراد سالم گروه کنترل، از آزمون مجذور کای (Chi-square) استفاده شد.
    یافته ها
    مشخص گردید که فراوانی اللی و ژنوتایپی نواحی پلی مورفیک ژن VDR در گروه های بیماران و افراد سالم اختلاف معنی داری با همدیگر ندارند.
    نتیجه گیری
    این نتایج اهمیت پلی مورفیسم های ژنتیکی VDR در ابتلاء به بیماری سل را در جمعیت ایرانی غیرمحتمل نشان می دهد.
    کلیدواژگان: سل ریوی، ویتامین D، پذیرنده ویتامین D، پلی مورفیسم ژنتیکی
  • محمودرضا آل بویه، محمد طبسی، فرناد ایمانی، سعیدرضا انتظاری صفحه 22
    زمینه و هدف
    روش های مختلفی برای طولانی تر شدن بلوک شبکه آگزیلاری در اعمال جراحی اندام فوقانی معرفی شده است. در این مطالعه سعی شده است تاثیر دگزامتازون در ترکیب با لیدوکایین در بلوک شبکه آگزیلاری مورد بررسی قرار گیرد.
    روش بررسی
    مطالعه حاضر به صورت یک کارآزمایی بالینی تصادفی شده دو سوکور طراحی و اجرا شد. بیماران کاندید عمل جراحی اندام فوقانی که در اتاق عمل اورژانس بیمارستان حضرت فاطمه (س) بستری شده بودند، بر اساس معیارهای ورود و خروج وارد مطالعه شدند. بیماران به طور تصادفی به دو گروه30 نفره تقسیم شدند. در گروه اول در بیماران برای بلوک شبکه آگزیلاری از ترکیب 34 سی سی لیدوکایین 5/1% با 2 سی سی بیکربنات و 2سی سی آب مقطراستفاده شد (گروه کنترل یا لیدو کایین). محلول مورد استفاده برای بلوک در گروه دوم مشابه گروه اول بود با این تفاوت که 2 سی سی دگزامتازون (8 میلی گرم) به جای آب مقطر به آن افزوده شد (گروه دگزامتازون). شروع زمان بلوک حسی و حرکتی و سمپاتیک، مدت زمان بلوک کامل حسی و حرکتی و شدت درد پس از عمل در بیماران اندازه گیری و ثبت شد. داده های به دست آمده با استفاده از نرم افزار آماری SPSS V.13 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. داده های کمی به صورت میانگین و انحراف معیار و داده های کیفی به صورت فراوانی نمایش داده شده است. برای مقایسه داده های کیفی از آزمون کای دو و در متغیرهای کمی از آزمون t-test استفاده شد.
    یافته ها
    زمان شروع بلوک حسی و حرکتی و سمپاتیک در دو گروه مشابه بوده و اختلاف معنی داری با یکدیگر نداشتند. مدت زمان بلوک و اولین زمان درخواست مسکن پس از عمل در گروه دگزامتازون به طور معنی داری بیش از گروه لیدوکایین و بیکربنات بود. شدت درد پس از عمل از زمان ریکاوری تا ساعت ششم به طور معنی داری در گروه دگزامتازون کمتر از گروه لیدوکایین بود
    نتیجه گیری
    مطالعه حاضر نشان داد که افزودن دگزامتازون به مخلوط بیکربنات و لیدوکایین برای بلوک شبکه آگزیلاری، طول مدت بلوک را افزایش می دهد. این افزایش در مورد بلوک حسی بیشتر از بلوک حرکتی بود. ضمنا طول مدت بی دردی پس از عمل در این گروه بیشتر از گروه مخلوط بیکربنات و لیدوکایین بود.
    کلیدواژگان: بلوک شبکه آگزیلاری، لیدوکایین، دگزامتازون، بلوک حسی، بلوک حرکتی
  • سیدمحسن رضوی، مهدیه رضایی سلیم، حمید عطاریان، جهانگیر رفعت، سیدمحمدرض مرتضوی زاده، امیر شیرعلی، احسان شریفی پور صفحه 30
    زمینه و هدف
    در سال های اخیر تحول ایجاد شده در شناخت بیولوژی مولکولی سلول تومورال و کشف اهمیت رسپتور رشد سلولی در رشد و گسترش خیلی از تومورهای توپر از جمله سرطان کولورکتال و غیر سلول کوچک ریه، استفاده از داروهایی که مستقیما این گیرنده را مورد هدف قرار می دهند رایج شده است. یکی از این داروها cetuximab یا Erbitux است یک منوکلونال آنتی بادی از نوع 1IgG که برعلیه رسپتور رشد سلولی یاEpidermal growth factor عمل می کند و یکی از پیشرفت های اخیر در درمان سرطان کولورکتال پیشرفته تلقی می شد. هدف از این مطالعه مقایسه تاثیر شیمی درمانی استاندارد و ترکیب شیمی درمانی استانداردبا Cetuximab بر میزان بقاء در مبتلایان به سرطان پیشرفته کولون است. مطالعه در زمانی انجام شد که موتاسیون k-ras به عنوان یک عامل تعیین کننده درمان مطرح نشده بود.
    روش بررسی
    در این مطالعه نیمه تجربی 91 بیمار20 تا 80 سال، با سرطان پیشرفته عود کننده کولون مورد بررسی قرارگرفتند. از این تعداد 47 بیمار به طور تصادفی تحت درمان باکموتراپی استاندارد رایج و44 بیمار تحت کموتراپی و Cetuximab قرار گرفتند. درمان تا زمان بروز عوارض پیشرفته، اتمام دوره درمان و یا مرگ بیمار ادامه یافت و بدین ترتیب مدت بقاء در دو گروه درمانی با هم مقایسه شدند.
    پس از جمع آوری داده ها، یافته ها در قالب جداول آماری، نمودار و شاخص های عددی ارائه شد. برای بررسی زمان بقاء بیماران از جدول کاپلان مایر، برای مقایسه طول زمان بقاء در دو گروه از آزمون های لگ مار (Logmar) و بریسلو (Breslow) و همچنین از آزمون مجذور کای و تست دقیق فیشر برای مقایسه تعداد مرگ در هر گروه استفاده شد. سطح معنی داری 5% در نظر گرفته شد و کلیه آنالیزها در محیط نرم افزار SPSS V.15.0 انجام شدند.
    یافته ها
    جمعا 91 بیمار مبتلا به سرطان پیشرفته کولون بادامنه سنی بین 76-20 سال و60% kf > در فاصله زمانی بین تیرماه 1383 وآبان ماه 1386 مورد بررسی قرار گرفتند. از این تعداد 44 بیمار (48%) درمان ترکیبی و 47 بیمار (52%) درمان استاندارد دریافت کردند.
    از 47 بیماری که درمان استاندارد گرفتند 18 نفر (3/38%) و در روش ترکیبی، 13 نفر (5/29%) تا پایان مطالعه فوت کردند. متوسط طول عمر در بین بیمارانی که روش درمانی استاندارد گرفتند 20 ±236 روز و متوسط طول عمر در بین بیمارانی که روش درمانی ترکیبی گرفتند 27 ±301 روز بود. آزمون آماری اختلاف معنی داری را بین متوسط زمان بقاء بیماران نشان نداد (2011/0p=)
    نتیجه گیری
    با وجود اینکه Cetuximab باعث بهبود میزان پاسخ و پیشرفت بیماری می شود، ولی با توجه به نتایج مطالعه موجودبه نظر نمی رسد به کارگیری مونوکلونال آنتی بادی در بیماران مبتلا به مراحل انتهایی سرطان کولورکتال موجب افزایش میزان بقاء گردد، جز اینکه تعیین کننده های دیگری در انتخاب بیماران وارد شود.
    کلیدواژگان: مونوکلونال آنتی بادی، سرطان کولون، بقاء
  • فهیمه احسانی پور، نسرین شایانفر، کیانوش سالاریان صفحه 38
    زمینه وهدف
    آبله مرغان بیماری مسری شایعی است که معمولا خوش خیم می باشد، ولیکن ممکن است عوارض جدی و خطیر به خصوص در شیرخواران، بزرگسالان، خانم های حامله و افراد با ضعف سیستم ایمنی را به همراه داشته باشد. مطالعه موجود با هدف بررسی آنتی بادی حمایتی بر علیه آبله مرغان در کودکان مراجعه کننده به بیمارستان رسول اکرم(ص) انجام گرفته است.
    روش بررسی
    در این مطالعه مقطعی عفونت آبله مرغانی با اندازه گیری IgG و IgM بر علیه ویروس آبله مرغان به روش (EIA) Enzyme Immuno Assay تعیین گردید. 120 نمونه سرمی از 120 کودک 16-1 ساله (71/3±5/4 ساله) مراجعه کننده به بیمارستان حضرت رسول اکرم(ص) مورد بررسی قرار گرفت. نتایج با تست آماری t-test و Chi-square آنالیز گردید.
    یافته ها
    فراوانی عفونت آبله مرغان 5/42% بود (120/51). آنتی بادی حمایتی بر علیه آبله مرغان در 4-1 سال 66/30%، در 8-5 سال 55/55%، در 12-9 سال 66/66% و در 16-13 سال 33/83% بود.
    نتیجه گیری
    همراهی میان افزایش سن و وجود آنتی بادی حمایتی بر علیه آبله مرغان در سرم وجود دارد (05/0p<). پیشنهاد می گردد واکسن آبله مرغان به کودکان 12 ماه و بالاتر تجویز گردد.
    کلیدواژگان: آبله مرغان، آنتی بادی حمایتی، کودکان
  • مسعود نوروزی، محمدنصیر نادری، سید مانی مهدوی، داوود جعفری، ابوالفضل خسروی صفحه 45
    زمینه و هدف
    شکستگی های داخل مفصلی دیستال هومروس در بزرگسالان به عنوان یکی از جنجالی ترین بحث های جراحان ارتوپدی در آمده است. بی نظمی های کوچک در سطح مفصلی آرنج معمولا سبب از دست رفتن عملکرد مفصل می شود. این عارضه را با جراحی باز دقیق همراه با فیکساسیون محکم می توان کاهش داد. تکنیک جراحی خلفی به همراه استئوتومی اوله کرانون و فیکساسیون توسط دو Plate طرفی به عنوان شیوه استاندارد جراحی این نوع شکستگی ها به خصوص در تیپ های C آن می باشد. هدف اصلی این مطالعه بررسی نتایج درمان جراحی شکستگی های داخل مفصلی دیستال هومروس می باشد.
    روش بررسی
    در یک مطالعه توصیفی- مقطعی 46 بیمار (18 مونث و 28 مذکر) با میانگین سنی 22/31 سال را که مبتلا به شکستگی داخل مفصلی دیستال هومروس (12 مورد C1، 17 مورد C2 و 17 مورد C3) بودند، تحت بررسی قرار گرفتند. این بیماران از سال 1380 تا 1384 تحت عمل جراحی قرار گرفته بودند. کلیه بیماران با تکنیک خلفی به همراه استئوتومی اوله کرانون جراحی شده بودند. فیکساسیون داخلی یا با استفاده از دو Plateیا با استفاده از یک Plate و یا با استفاده از Screw بوده است. متغیرهای اندازه گیری شده به عنوان برونداد (Outcome) عبارت بودند از: درد بیمار پس از جراحی، دامنه حرکت، توانایی انجام فعالیت های روزمره قبلی، بروز عفونت ها، بروز اختلالات حسی- حرکتی در اعصاب، بروز اختلال در جوش خوردن، بروز سفتی در مفصل آرنج، بروز استئوآرتریت، بروز ناپایداری و نیاز به فیکساسیون مجدد و بروز بورسیت راجعه. در آنالیز آماری با استفاده از نرم افزار SPSS از فراوانی و درصد فراوانی جهت توصیف داده ها استفاده شد. از آزمون های آماری Kendall و تست دقیق فیشر نیز استفاده شد. سطح معنی داری 05/0p< در نظر گرفته شده است.
    یافته ها
    در 16 بیمار (8/34%) پس از جراحی درد وجود نداشت. درد خفیف در 17 بیمار (37%)، درد متوسط در 11 بیمار (9/23%) و درد شدید تنها در 2 بیمار (3/4%) گزارش شده بود. دامنه حرکت (Range of motion-ROM) پس از درمان در 24 بیمار (2/52%) بیش از 100 درجه، در 18 بیمار (1/39%) 50 تا 100 درجه و در 4 بیمار (7/8%) کمتر از 50 درجه بود. توانایی انجام فعالیت های روزمره قبلی پس از درمان در 14 بیمار (4/30%) کاملا مانند قبل، در 26 بیمار (5/56%) نسبتا مانند قبل و در 6 بیمار (13%) فعالیت کاهش یافته بود. تنها 2 بیمار (3/4%) دچار عفونت های سطحی شدند و هیچ بیماری به عفونت عمقی دچار نشد. همچنین تنها در 2 بیمار (3/4%) اختلالات حسی- حرکتی در عصب اولنار دیده شد. فقط 3 بیمار (5/6%) به عارضه عدم جوش خوردن استخوان مبتلا شدند.
    نتیجه گیری
    ترمیم جراحی شکستگی داخل مفصلی دیستال هومروس (به خصوص با تکنیک خلفی همراه با استئوتومی اوله کرانون به دلیل دید مناسب، ارزیابی روتین عصب اولنار و Rigid Internal Fixation) یک روش موثر می باشد که سبب بازتوانی زودرس بیمار می گردد.
    کلیدواژگان: دیستال هومروس، شکستگی داخل مفصلی، استئوتومی اوله کرانون
  • مصدق جباری، مهشید طالبی طاهر، فرزانه جعفری، آریا جنابی صفحه 53
    زمینه و هدف
    بیماران مبتلا به نارسایی مزمن کلیه در خطر استئودیستروفی کلیوی می باشند.این شرایط در مراحل اولیه نارسایی کلیوی دیده می شود و طیفی از تغییرات استخوان مانند استئوپوروز را شامل می شود. هیپوگنادیسم در مردان مبتلا به نارسایی مزمن کلیه شایع است. بسیاری از تظاهرات هیپوگنادیسم مانند بیماری استخوان، به طور شایع در مابین بیماران تحت دیالیز مشاهده می گردد. هدف ازاین مطالعه مقایسه سطح تستوسترون، PTH، LH، BUN، کراتینین، و فسفاتاز قلیایی خون در مردان مبتلا به نارسایی مزمن کلیه در دو گروه با سنجش تراکم استخوان طبیعی و غیرطبیعی می باشد.
    روش بررسی
    در این مطالعه مقطعی 63 بیمار مبتلا به نارسایی مزمن کلیه ارزیابی شدند. سنجش تراکم استخوان با روش DEXA برای همه بیماران درخواست شد. سطح خونی تستوسترون، PTH، BUN، کراتینین، فسفاتاز قلیایی و LH در دو گروه با سنجش تراکم طبیعی و غیرطبیعی مقایسه شد. نتایج با تست t-test، Pearson و Chi-square تجزیه و تحلیل شد.p value کمتراز 05/0 با ارزش تلقی گردید.
    یافته ها
    در این مطالعه 63 بیمار ارزیابی شدند. متوسط سن بیماران 32/13±58/50 سال بوده است. ارتباط معنی داری مابین سن، میزان تستوسترون و PTH در دو گروه بیماران با سنجش تراکم استخوان طبیعی و غیرطبیعی به دست آمد (05/0 p<).
    نتیجه گیری
    استئوپوروز یک یافته مهم در بیماران مبتلا به نارسایی مزمن کلیه است و مطالعه دیگری برای تعیین نتایج درمان با تستوسترون مکمل توصیه می شود.
    کلیدواژگان: نارسایی مزمن کلیه، تراکم استخوان، هورمون های جنسی مردانه
  • بهزاد نخعی، امیر رضا معتبر، سما حقیقی صفحه 59
    زمینه
    نئوپلاسم کبد در جوامع آسیایی جزء بیماری های نا شایع نمی باشد. انواع مختلف سارکوم می توانند خود را به صورت تومورهای اولیه کبدی نشان دهند. اما با توجه به نادر بودن آن ها، ابتدا باید ضایعات متاستاتیک کبدی را مد نظر داشت. از انواع سارکوم هایی که تا به حال در کبد گزارش شده اند، می توان به آنژیوسارکوم، لیومیوسارکوم،فیبروهیستیوسارکومای مختلط (Mixed Fibro Histiosarcoma-MFH)، سارکوم امبریونیک و لیپوسارکوم اشاره کرد. لیپوسارکوما یک تومور بدخیم مزانشیمال نادر است که معمولا از رتروپریتوئن و دیستال اندام ها منشا می گیرد.از سال 1973 تا کنون تنها حدود 10 مورد لیپو سارکومای کبدی اولیه گزارش شده است. در این مقاله یازدهمین مورد در یک زن جوان بالغ گزارش می شود.
    معرفی بیمار: بیمار خانم 21 ساله مجردی بود که از حدود 3 ماه قبل از بستری دچار تب، تنگی نفس و درد شکمی شدید شده بود. این بیمار از توده بسیار بزرگی در لوب راست کبد به همراه علائم سرشتی و دیسترس تنفسی رنج می برد. علی رغم جراحی تهاجمی، تومور پس از 6 ماه عود کرد و پس از یک سال باعث مرگ بیمار شد.
    نتیجه گیری
    هپاتکتومی بهترین استراتژی برای دست یافتن به بقای طولانی مدت بیماران است. به علت ماهیت بدخیم و تهاجمی تومور و میزان عود بالا و نا مشخص بودن اثر شیمی درمانی و رادیوتراپی در این مورد، رزکسیون وسیع تومور و هپاتکتومی گزینه مناسب جهت دست یافتن به بقاء طولانی مدت حتی در موارد عود در این بیماران می باشد.
    کلیدواژگان: کبد، لیپوسارکوما، هپاتکتومی
|
  • A.A. Sharafi, K. Khoshgard, A.R. Nikoofar Page 7
    Background And Aim
    Increased mortality ratedue to prostate cancer shows the growth of this disease.Prostate cancer is the second most widespread malignancy after lung cancer in men.It is important to use new methods in the radiation therapy of prostate cancer that are associated with lower exposure of the normal tissues. Nowadays, in most of the radiotherapy centers in our country, the Co-60 Unit with 2-dimensional treatment planning system is used for radiotherapy of prostate cancer. Therefore, it is essential to evaluate and verify the absorbed dose in thecritical organs such as bladder and rectum to prevent the side effects.In this study, the absorbed dose by these organs was measured in the process of radiotherapy of prostate cancer.
    Materials And Methods
    In this experimental study the received dose by rectum and bladder, in the 2-dimensional treatment planning for radiotherapy of prostate cancer, was measured on tissue-equivalent and anthropomorphic phantom using Thermoluminescent dosimeters (TLD-100). The results were compared with the calculated values in the treatment planning software by t-test statistical method. One-sample Kolmogorov-Smirnov was also used for data analysis. SPSS V.15 was used for data evluation.
    Results
    The measured values of the absorbed dose by bladder and rectum were 236.8±14.9 cGy and 257.3±17.5 cGy, respectively. Results showed the measured absorbed doses in the phantom were significantly higher than estimated values (bladder: 162.4±2.2 cGy and rectum: 158.9±2.4 cGy)than from the treatment planning software (p <0.05).
    Conclusion
    As the results show, the absorbed doses of bladder and rectum are higher than the calculated values by the software. In practice in the 2D treatment planning, one slice of CT-scan image is used for drawing.Meanwhile the tissue inhomogeneties in the body are 3-dimensional therefore the calculated volume of the target and organs at risk will be unprecise. This will lead to uncertainty in the calculation of the absorbed dose. In addition the effect of scattering due to tissue inhomogenities is added to this uncertainty.Thus, when using the�2D treatment planning, it is recommended to remember that the absorbed doses of bladder and rectum are significantly higher than those calculated on software.
    Keywords: Radiation therapy, Prostate cancer, Thermoluminescent dosimetry, Absorbed dose of bladder, rectum
  • N. Tajik, M. Jafari, M.R. Nasiri, T. Mousavi, P. Farnia, A. Salekmogaddam Page 14
    Background And Aim
    In addition to exposure to Mycobacterium tuberculosis (MTB), development of tuberculosis is influenced by environmental and host genetic factors, and clinical disease only occurs in less than 10% of the infected individuals. Vitamin D metabolism leads to activation of macrophages and restricts the intracellular growth of mycobacterium. This effect may be influenced by polymorphisms in the vitamin D receptor (VDR) gene. In the present study we investigated the impact of VDR gene variation in susceptibility to pulmonary tuberculosis.
    Materials And Methods
    This study was a case-control analysis in an Iranian population. We evaluated four VDR gene polymorphisms [defined by the presence of restriction endonuclease sites for FokI (F/f), BsmI (B/b), TaqI (T/t), and ApaI (A/a)] in 96 patients with tuberculosis and 122 matched healthy controls. A modified polymerase chain reaction with sequence-specific primers (PCR-SSP) technique was used to identify these polymorphisms in VDR gene simultaneously.Chi square was used for data analysis.
    Results
    Comparison of allele and genotype frequencies for the above VDR gene polymorphic sites revealed no significant difference between patient and control groups.
    Conclusion
    This data may rule out the importance of VDR gene polymorphisms in susceptibility to tuberculosis among Iranian population.
    Keywords: Pulmonary tuberculosis_Vitamin D_Vitamin D receptor_Genetic polymorphism
  • M.R. Alboeh, M. Tabasi, F. Emani, S.R. Entezry Page 22
    Background And Aim
    Many different routes have been introduced for prolonging the duration of axillary block in upper extremity procedures. In this study the effect of adding dexamethasone to lidocaine during axillary plexus block has been studied. Patients and
    Methods
    This study was designed and performed as a double blind randomized clinical trial.The patients candidated for upper extremity procedures in Hazrat Fatemeh Hospital operation room, entered the study based on inclusive and exclusive criteria.The patients were divided in to two 30-person groups randomly. For axillary block in the first group (control or lidocaine group), a combination of 34cc lidocaine1.5 %, 2cc sodium bicarbonate and 2cc distilled water was used in the second group(dexamethasone group) the utilized solution was similar to that used in the first group but with 2cc of dexamethasone (8 mg) used instead of distilled water. The onset of sensory, motor and sympathetic block, duration of sensory and intensity of post operative pain was measured and recorded.The data was analysed with SPSS V.13.The quantitative data was displayed with mean and standard deviation. The qualitative data was displayed with frequency.The Chi square and t-tests were used for quality data quantity data, respectively.
    Results
    The onset of sensory, motor and sympathetic block was similar in both groups and no significant statistical difference was present.The duration of the block and the time of the first request for analgesia post operatively were meaningfully longer in the dexamethasone group than lidocaine group(control group). Also the intensity of post operative pain from recovery to 6th hour after operation was meaningfully less in dexamethasone group than in control group.
    Conclusion
    This study revealed that addition of dexamethasone to the combination of sodium bicarbonate and lidocaine for axillary plexus block can prolong the duration of block.Increase in the duration is more prominent for sensory than motor block. Meanwhile the post operative analgesia in this group was more than lidocaine group.
    Keywords: Axillary plexus block, Lidocaine, Dexamethasone, Sensory block, Motor block
  • S.M. Razavi, M. Rezaee Salim, H. Attarian, J. Rafat, S.M. Mortazavizadeh, A. Shirali, E. Sharifipour Page 30
    Background And Aim
    Recent advances in molecular and cellular biology and the importance of Epidermal growth factor receptor(EGFR) in the development and progression of many solid malignancies such as Colorectal Cancer (CRC) and non- small cell lung cancer have allowed rapid advances in rational drug design and targeted therapies for malignancies.Cetuximab or Erbitux, an IgG1 monoclonal antibody that targets the EGFR,is one of the most recent treatments for advanced colorectal cancer. The aim of this study is the comparison of "standard chemotherapy" with "combination of standard chemotherapy and Cetuximab" in the survival of advanced colon cancer patients.At the time of this trial, the K –ras mutation wasn’t defined as a cause of response to monoclonal antibody. Patients and
    Methods
    Ninty-one patients with relapsed advanced CRC were enrolled in this semi -experimental trial.The age of patients was between 20 to 80 years. We randomly selected 47 patients to receive standard chemotherapy and 44 patients to receive chemotherapy and Cetuximab(combined therapy). Duration of treatment was based on the factors such as serious drug reactions to, death or reaching therapy allotted time of the treatment. Thus survival was measured in the two groups. After gathering the information, they were presented in the form of statistic and numeral tables. We used Kaplan Meier table to evaluate the survival analysis and Logmar and Breslow tests for the comparison between the survival time of two groups. We also evaluated the number of deaths with Chi square and Fisher's exact tests.The p-value was defined as 5% and all the analyses were done with SPSS V.15.
    Results
    Since June 2004 to November 2007, 91 patients aged 20-76 years and kf>60% with refractory advanced CRC were evaluated. Forty –four patients (48%) received combination therapy and 47 (52%)cases received combined monotherapy with chemotherapy regimen. Among the 47 patients on standard therapy, 18 (38.3%) and among 44 patients on combination therapy 13 (29.5%) expired. Median survival in standard therapy was 236 + 20 days and in combination therapy was 301 + 27 days(p=0.2011).
    Conclusion
    Although Cetuximab improves the response rate and disease progression as compared to standard chemotherapy,combination therapy (cetuximab and standard chemotherapy) does not have any significant difference in regard to survival of patients with advanced CRC.
    Keywords: Monoclonal antibody, Colon cancer, Survival
  • F. Ehsanipour, N. Shayanfar, K. Salariyan Page 38
    Background And Aim
    Varicella is a common, highly contagious disease. It is usually benign, but has potentially serious complications especially in the infants, adults, pregnant women and immunodeficient patients. This study was planned to evaluate the protective antibody against Varicella zoster virus infection (VZV) in children that had referred to Hazrat-e- Rasool Akram Hospital.
    Materials And Methods
    In this cross-sectional study, VZV infection was studied by determining the presence of IgG and IgM antibody using EIA method. One hundred twenty serum samples were collected from children that referred to Hazrat-e- Rasool Akram Hospital. Individual's age ranged between 1-16 years (4/5±3/71 yr). The results were analyzed by t-test and Chi-square test.
    Results
    VZV infection was 42.5% (51 out of 120). Seroprevalence rate for protective antibody against VZV in different age groups was 30.66% (1-4 years), 55.55 %(5-8 years), 66.66 % (9-12 years) and 83.33% (13-16years).
    Conclusion
    There was a correlation between age and the presence of anti-VZV antibody in the serum (p<0.05). We recommend VZV vaccination to be ideally administered to children 12 months of age and older.
    Keywords: Varicella, Protective antibody, Pediatrics
  • M. Nourozi, M.N. Naderi, S.M. Mahdavi, D. Jaafari, A. Khosravi Page 45
    Background And Aim
    Intra-articular fractures of distal humerus in adults present a controversial challenge for orthopedic surgeons. Minor irregularities of the joint surface of the elbow usually cause some loss of function. This can usually be minimized by early, accurate open reduction with sufficiently rigid fixation to permit immediate motion. The posterior approach combined with Olecranon osteotomy and fixation with the two plates at right angles, a medial plate on the medial column and a posterior plate on the lateral column, is considered the standard of care of displaced intra-articular distal humeral fractures (AO type C). The purpose of this study was to evaluate the results of the treatment of intra-articular fractures of distal humerus. Patients and
    Methods
    In this descriptive –croos sectional study we evaluated 46 patients (18 females & 28 males) with a mean age of 31.22 years, who had intra-articular fractures of distal humerus (Type C1- 17 and C2 & C3-17) and were operatively treated between 2000 and 2005. After a standard posterior approach with Olecranon osteotomy, internal fixation was achieved with unilateral or bilateral plates and screws. The outcome measured variables were pain scale, range of motion, the ability of daily activities, infections, nerve injuries, radiological assessments (mal:::union:::, non-:::union:::, malalignment, …), joint stiffness, osteoarthritis, recurrent bursitis, instability and need for fixation.We used the SPSS software for statistical analysis of data. The main indices that we used were frequency and percent.For statistical analysis Kendall's and Fisher's exact tests were used. p<0.05 was considered as statistically significant.
    Results
    There was no pain after surgery in 16 patients (34.8%). Mild pain in 17(37%), moderate pain in 11(23.9%) and severe pain was reported in 2(4.3%). The range of motion in 24 patients (52.2%) was more than 100 degree. It was 50 to 100 degree in 18(39.1%) and less than 50 degree in 4(8.7%). The ability to performprevious daily activity was "as before" in 14 patients (30.4%). It was "partially as before" in 26(56.5%) and "decreased activity" in 6(13%). Superficial infection was detected in only 2 (4.3%). None of the cases had deep infection.Only 2 of patients (4.3%) had ulnar nerve injury. Meanwhile 3 (6.5%) had non: ::union:::.
    Conclusion
    The surgical repair of an intra-articular distal humerus fracture (especially the transolecranon approach for good visualization, routine ulnar nerve exploration and rigid internal fixation) is an effective procedure that permits early rehabilitation in these complicated fractures.
    Keywords: Distal humerus, Intra, articular fracture, Olecranon osteotomy
  • M. Jabbari, M. Talebi Taher, F. Jaffari, A. Jenabi Page 53
    Background And Aim
    Patients with Chronic Renal Failure (CRF) are at high risk of renal osteodystrophy, and this condition develops at the early stages of chronic renal failure and covers a spectrum of bone changes such as osteoporosis. Hypogonadism is common among men with CRF. Many of the manifestations of hypogonadism such as bone disease, are also frequently seen among dialysis patients. The goal of this study was to determine the levels of testosterone, PTH, LH, BUN, Cr, and Alkaline phosphatase (Alk.p) in men with CRF in two groups with normal and abnormal bone densitometry. Patients and
    Methods
    In this cross-sectional study, 63 patients with CRF were evaluated. Bone mineral densitometries (BMD) by DEXA method were requested for all patients. The level of testosterone, PTH, BUN, Cr, Alk.p and LH were compared in two groups with normal and abnormal densitometry. The results were analyzed by Pearson, T and Chi-square tests. A p value of <0.05 was regarded as a significant level.
    Results
    Sixty three patients were studied in this research. The average age of the patients was 50.58±13.32 years. We found significant relation between age, level of testosterone and PTH between patients with normal and abnormal BMD(p value<0.05).
    Conclusion
    Osteoporosis is an important finding in CRF patients and another study to determine the beneficial results of testosterone replacement therapy is recommended.
    Keywords: Chronic Renal Failure (CRF), Bone density, Male sexual hormone
  • B. Nakhaiy, A.R. Motabar, S. Haghighi Page 59
    Introduction
    Liver neoplasm is not an uncommon disease in Asian countries. Liposarcoma is a rare mesenchymal malignant tumor which usually originates in the retroperitoneum and extremities. From 1973 uptil now about 10 cases of primary liver liposarcoma have been reported.In this article we present the eleventh case in a young adult female. Case report: The patient was a 21 year old female who presented with fever, dyspnea and abdominal pain.She suffered from huge mass in the right lobe of liver with constitutional symptoms and respiratory distress. Despite aggressive surgery, the tumor recurred after six months and led to her death after a year.
    Conclusion
    Hepatectomy is the best strategy to achieve a long term survival in these patients, as the tumor is highly invasive, has an increased rate of recurrence and the effect of radiotherapy and chemotherapy is unclear.
    Keywords: Liver, Liposarcoma, Hepatectomy